Að láta eins og ekkert sé

Pride, Mennska Bjarna Snæbjörns, hommavinir og Sleikur

Pride er búið, ég þarf að skila stúdentagarðinum mínum eftir eina viku. Á leiðinni í vinnuna í morgun hugsaði ég með mér: en leiðinlegt að Pride er búið, og, ég nenni ekki alveg að flytja eftir viku. Í kvöld skrifa ég substack.

Ég og Bjarki á góðri stundu. Í sjálfhverfukasti valdi ég Cornflake girl í karaoke sem ekki margir í klefanum könnuðust við, en þá steig Bjarki fram og tók lagið með mér. Strong moment. Við erum vinir og báðir hommar. Hommavinir eru til umfjöllunar í dag.

Á fimmtudagskvöldið fór ég á Hýra húslestra í Iðnó, það var gaman. Ég fékk önnur verðlaun í ljóðasamkeppni Hinsegin daga fyrir ljóðið mitt Þjóðsaga sem fjallar um bakkabræður og grindr, og ætti að birtast í TMM í september, sem og ljóðabókinni minni, sem kemur líka í september. Þetta skrifa ég hér því þetta þurfa allir að vita!

Á hýrum húslestrum las Bjarni Snæbjörnsson upp úr nýju bókinni sinni, sjálfsævisögunni Mennska. Ég keypti hana af Bjarna eftir lesturinn, grúttapaði í queer pub quiz, og tók svo hommafrídag daginn eftir og svolgraði bókinni hans í mig á einum degi.

Ég held ég hafi aldrei áður lesið gay-guy-memoir, sem er óskiljanlegt. Og á meðan ég las æstist ég svo mikið upp, spilaði Troye Sivan Chapell Roan radio á Spotify, las við borð, settist í sófa, lagðist í rúm, kraup í stól, meira rúm, aftur sófa, sleikti puttann og fletti blaðsíðunni liggjandi á maganum með fætur upp í loft. Samsömunarfaktorinn var svo sterkur að eftiráaðhyggja átti upplifunin miklu meira skylt við stefnumót frekar en lestur, kannski trúnó eða skyndilega vináttu tveggja barna sem hittast á tjaldstæði eða Tenerife. Ég varð mjög upptekinn af þessari bók og bókin fjallaði um Bjarna. Ég varð mjög upptekin af Bjarna sem birtist í bókinni. En ég hafði líka hitt Bjarna daginn áður. Og núna finnst mér ég vita allt um hann. Ég stóð mig að því að þrá að segja honum allt um mig.

Ég og Bjarni sáum til dæmis báðir á söngleikinn Hárið í fyrsta skiptið á afmælisdaginn okkar. Bjarni fór á 16 ára afmælisdaginn sinn með pennavinkonu sinni á uppsetningu íslensku óperunnar árið 1994, og ég fór á 12 ára afmælisdaginn minn með mömmu á uppsetningu Silfurtúnglsins í Hofi á Akureyri árið 2011. (Magni í blackface, áhorfendur hafðir uppi á sviðinu í hring í kringum leikarana, fremstu röð/innsta hring, boðið upp í dans og fékk í hendurnar langa silkiborða sem vöfðust utan um — kannski Ernu Hrönn? — sem söng á meðan hún hófst á loft og vafðist inn í púpu eins og lirfa eða Winx-álfastelpa.)

Mig langaði að senda Bjarna skilaboð um Hárið og afmælisdagana “skemmtileg tilviljun :D”, svo stoppaði ég mig af, las sætu áritunina sem hann skrifaði inn í eintakið mitt, opnaði svo .word skjal , því ég var ekki bara down bad, ég er ekki bara down bad, þetta er dýpra…

Við lesturinn fannst mér vera svona 5-7 ára buffer á því sem mér finnst skýrast að kalla bara “okkar journeys”. Að byrja ungur að gruna að eitthvað sé á seyði, að viðurkenna það fyrir sjálfum sér, að koma út úr skápnum, að flýja land, að viðurkenna það for real, að koma út úr skápnum aftur, og aftur, o.s.frv. o.s.frv.

Það sem var spennandi en líka örlítið óþægilegt við að lesa þessa uppvaxtarsögu sem ég tengdi svo mikið við, var að Bjarni er 12 árum eldri en ég, og á endanum kom að því að “hann” tók fram úr mér. Þegar það var kannski þriðjungur eftir af bókinni leið mér eins og ég gæti verið að sjá fram í tímann. Samkvæmt því er það sem er næst á dagskrá hjá mér slow burn rómans, hjónaband, frjósamt listrænt proffesjonal samband, alvarlegt taugaáfall, svo major breakthrough. Og ég bara krossa fingur.

Seinna sama dag fór ég í sund með Silju og gat ekki hætt að tala um Bjarna, eins og hann væri nýji vinur eða kærastinn minn. Svona líður manni oft eftir að hafa lesið góðar bækur í einni beit, en það sem ýkti áhrifin var að ég hafði sannarlega hitt hann, tengst honum á instagramm og skoðað accountinn hans aftur í tímann og skemmt mér við að tengja myndirnar við það sem hann sagði frá í bókinni.

Og núna, þremur dögum síðar, sakna ég hans. I call it Abstract Romanticism… Ég reykti ekki gras þegar ég var unglingur en stundum grunar mig að Chris Kraus hafi haft sambærileg áhrif á óþroskaðan framheilann minn.

Anyways, æsingurinn sem kom yfir mig var sambærilegur þegar ég las í fyrsta sinn rómantískan YA doðrant sem fjallaði um tvo homma, og þegar ég sá þriðju seríu af SKAM, Young Royals, Call Me By Your Name. Þetta er sama tilfinning og þegar það er gaman á Kiki, eða vera í hinsegin félagsskap, sem ekki vill svo bara til að sé hinsegin, heldur heyrir saman því allir eru hinsegin. Ferskt loft, að fá loksins eitthvað almennilegt að borða. Að fatta að oftast er maður að láta eins og ekkert sé.

Að neyta hinsegin menningar er eins og að komast loksins í sturtu eftir sturtulausan tíma. Ég ætla ekki að smíða betri myndlíkingu. Þorvaldur Kristinson ávarpar þetta sem eldri hinsegin manneskja í viðtali í Tímariti hinsegin daga. Og ég ætlaði fyrst að skrifa “njóta hinsegin menningar” frekar en “neyta hinsegin menningar” en ég nýt þess lowkey alltaf? Ég hef reyndar ekki horft á neitt alvöru lélegt hinsegin efni. Kannski þori ég það ekki. Hefur einhver séð Red White & Royal Blue? I’m smá scared

Ég hef oft ekki litið stórum augum á hinseginleikann minn. Þegar ég var svona 15 ára misskildi ég dálítið margar text posts á tumblr og reiknaði út að samkynhneigð mín á Íslandi væri lítilvæg áskorun, svona miðað við. Þess vegna ætti ég frekar að gefa fólki með svona þrjár skarandi jaðarsetningar pláss, hlusta á þau í staðinn fyrir að tala um mína upplifun, ef einhver væri svo sem…

Þetta er náttúrulega ekki rétt og mjög ógagnlegt, og það er ágætt að vera búinn að koma auga á þessa ranghugmynd. Plássið er nefnilega ekki takmarkað.

Mér er minnistæður stafrænn randomizser, sem var hugsaður fyrir fólk sem vildi skrifa bók, án þess að láta stjórnast af ráðandi orðræðu. Þegar maður ýtti á GO generate-aði vefurinn persónu úr kannski fimm flokkum, af fullkomlega inngildandi handahófi. Einn flokkur var fyrir kynhneigð, annar fyrir kynvitund/tjáningu, enn annar fyrir þjóðerni, næsti able-bodied variasjonir, og alveg eitthvað eitt í viðbót minnir mig. Persónan sem ég fékk þegar ég ýtti á GO var einhver lesbískur nonbinary frumbyggi Norður Ameríku. Af einhverri ástæðu lét ég þó aldrei verða af þessari sögu. Hver veit hvert andagiftin blæs manni næst.

Mér finnst alltaf hálf-yfirþyrmandi að komast í gott hinsegin stöff. Hvort sem það er félagsskapur eða menningarefni. Ég fríka út, segi eitthvað stupid eða sogast inn í sleik. Þess vegna er gott að lesa bók eins og bók Bjarna heima hjá sér. Það sem Bjarni gerir mjög vel í bókinni er að hugsa til enda og orða alls konar smávægilegt dót sem plagar mann en maður gleymir eða bægir frá sér. Þegar fólk segir unprompted að hinseginleiki trufli þau ekki neitt, að hafa sem barn sætt sig við að þurfa að afplána leiða og óhamingju, hommahasarmyndin sem vinir Gillz bjuggu til, hvers vegna hinsegin fólk eru oft svo prúð börn, og þegar fólk segist “alltaf hafa vitað” að einhver sé hinsegin, strax í æsku.

Afrit tekið af bókinni Mennska eftir Bjarna Snæbjörnsson, gerð án skriflegs leyfis höfundar og útgegfanda.

Það eru þessi móment sem mér finnst gera bókina að algjörri lúxusbók. Og það er líka þetta sem fær mig til að snöggreiðast. Af því ég á alltof fáa hommavini til að ræða svona mál við. Ég þekki mjög mikið af sam- og tvíkynhneigðum stelpum, en held ég þekki engan neitt mjög vel sem er nonbinary. Er lame að lista þetta svona upp? Idk.

Um daginn sá ég þetta vandamál ávarpað á tiktok. Þar hélt maður fram að þetta orsakaðist af því að hommar gera ómeðvitað lítinn greinarmun á annars vegar hugsanlegum vináttutengslum og hugsanlegaum rómantískum tengslum. Hann spurði myndavélina: Do you have any gay friends you don’t find physically attractive? Svarið við þessari spurningu vildi hann meina að væri ástæðan fyrir því að svona margir hommar eru alltaf smá að beefa; gay, so confusing.

Þetta er að einhverju leyti að verki hjá sjálfum mér. Þó Reykjavík og Ísland sé eiginlega ekki nógu stór til að bera uppi sömu félagslegu dýnamík og tiktokkarinn var að fókusa á. Reykjavík er ekki plöguð af sömu Circuit Gay instagram hópmynda vinahópum og fékk manninn til að stitcha og kompónera tiktokkið sitt, ég held það sé bara einn þannig hópur í umferð í Reykjavík. Og mér þótti vænt um að sjá þá mæta á Sleik á laugardagskvöldið. Verða öll brjáluð ef ég held því fram að þeir voru queering the space?

Því þrátt fyrir að Sleikur væri safe space, var það líka hættusvæði. Þegar Dýrfinna Benita byrjaði að spila Bobby Schmurda varð ljóst að engum myndi fá að líða eins og hann væri á heimavelli í of langan tíma í einu. Þetta var mjög skemmtilegt kvöld. Og kannski tókst Sleik að búa til rými án félagslegrar hírarkíu? Það grunar mig, og það grunar mig líka að sé það sem sumum finnst off við þessa viðburði.

Ég var í Morrisey bol þetta kvöld og það sögðu svona fimm manns við mig að hann væri rasisti. Ég hélt hann væri bara smá heimskur. Ég er ekki reactionary, ég er bara ignorant. Og buxurnar og skórnir mínir voru vonandi smá að segja það. Eftir á fór ég svo í eftirpartý og hitti ástfangið par sem var nýbúið að tattúvera hvort annað, á rasskinn og hvirfil. I love love.

Svo er ég að deita álf en ég veit ekkert hvernig ég á að díla við það

Takk. Er einhver Gay Guy að lesa substackið mitt? Hope so, held ég.